gdy wena złapie za nogę.

buka.

Nie siedzę zbytnio w wierszach, ale lubię bardzo czytać. Czasem mnie coś złapię i napiszę. Nie jest to żadna rewelka, ale był, pisany do pewniej osoby...

Biel i Czerń

Różnimy się jak ogień i woda,
jak biel i czerń,
jak smutek i śmiech.
Ty jesteś czarnym słońcem,
ja białym księżycem,
ciepłym dniem i zimną nocą.
Białymi chmurami wśród stosu gwiazd.

Mówisz, że chcesz uciec,
gdzieś daleko stąd.
Ja, pobiegnę na łąkę,
gdzie otulą mnie niezapominajki.
Spojrzę w górę i ujrzę Wenus.
Przede sobą stanę ja.
Uśmiecham się do siebie.
A z tyłu staniesz Ty.
Przytulę Cię ostatni raz
i wejdę w bramy marzeń.
Nie wrócę już nigdy, zostanę tam.
Żegnaj.

ble.

Mumin

Oh, wiem, do jakiej osoby.
On jest super, bardzo twórczy.

buka.

he, dzięki

Anja

jejku. jestem pełna podziwu. serio. strasznie mi się podoba..

buka.

serio? łaał, dziękjuję XD

Anja

przecież napisałam, że serio. XD
a proszę, proszę. :D

Raspberry

Takie... Twórcze! Świetnie ;)

Mumu .

Mi też się podoba ;) Lubię takie wiersze ! ;D

buka.

dzięki Wam, to naprawdę miłe słyszeć (a raczej czytać) takie słowa (:

melancholijna

ładne, powiem nawet że bardzo ładne (;

shouted.

tak, świetny.
talent ! :)
miło się czyta, i wprowadza w stan.. zamyślenia,. głębokiego.

buka.

Cholerka, dzięki wielkie! :* Nie spodziewałam się takich miłych komentarzy, na TAKIE COŚ :|

A to stare, za czasów agonii, melancholii i depresji.

II.
Dlaczego Boże nie mogłeś chociaż tego zostawić?
Moją jedyną namiastkę na normalne życie.
Jedyne pocieszenie.
Widok na przyszłość.
Zabrałeś mi to.
Tak po prostu.

Jak ciastko dla dziecka.
Jak wodę dla spragnionego człowieka.
Jak słodycz dla czekolady.
Jak niebo dla Słońca.
Jak sklepienie dla Księżyca.

Po prostu to zabrałeś.
Zgarnąłeś jedną ręką
i wyrzuciłeś do swojego niebiaśkiego kosza.
Tak, tam gdzie wrzucasz wszystkich marzenia.
I właściwie oddawałam je wszystkie,
żebyś zostawił to jedno jedyne najmniejsze.
Ale i to chciałeś mi zabrać.

Teraz
zostawiłeś mnie na pastwie losu.
Jak wyschnięte ciastko.
Jak wodę na pustynii.
Jak słodki zapach czekolady,
który gryzie się z padliną.
Jak samotną chmure na niebie.
Jak starą gwiazdę,
która zaraz straci swój żywot.

Żegnajcie, szczęśliwe dni...
Tylko umarli widzieli koniec wojny.

III.
Tajemnicze wstępy
Harmonia dla smaku
Ironia życia
Spowiedź własnych słów.

Indygo
Spośród błękitu.

Letni zapach deszczu
Izolacja duszy
Fantazja snów
Euforia dla oczu.

Odszukanie siebie
Na krawędzi życia.

Melodia wspomnień
Anarchia dla ciała
Rewolucja światów-
Spokój.

IV.
My nie kochamy.
My uczymy się kochać.
My udajemy, że kochamy.
My udajemy, że uczymy się kochać.

A co jeśli to wszystko to jedno wielkie kłamstwo?
A co jeśli doba trwa dwie noce?
A co jeśli żyjemy w czyimś umyśle?
A co jeśli jesteśmy tylko czyimś wyobrażeniem?
Wymysłem?
A co jeśli... Czas nie istnieje?